ΑΙΒΑΛΙ 4 ημέρες | 28η Οκτωβρίου ’25

Το πρώτο πράγμα που θα προσέξεις είναι τα χρώματα. Μέρες, μπορεί και μήνες αφού έχεις φύγει, θα είναι και το πρώτο
πράγμα που θα θυμάσαι όταν θα σκέφτεσαι το Αϊβαλί. Ένα ροζ διώροφο πλάι σε ένα κίτρινο αρχοντικό με γιγάντιες μπλε
πόρτες, δίπλα σε ένα βιολετί σπίτι με ξύλινα χαγιάτια, δίπλα σε ένα άλλο αρχοντικό βαμμένο στο πιο έντονο πράσινο που
θα μπορούσε ποτέ να βαφτεί αρχοντικό. Μια υπέροχη αλληλουχία χρωμάτων να κορνιζάρει κάθε πέτρινο καλντερίμι που
διασχίζεις έχοντας διαρκώς την αίσθηση ότι είσαι η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων –αν η Χώρα των Θαυμάτων έμοιαζε
περισσότερο με παστέλ πίνακα ζωγραφικής. Κι όλα αυτά τα χρώματα τυλιγμένα στην Ιστορία, φιλτραρισμένα μέσα από
διηγήσεις και ιστορίες σαν αυτές που άκουγες μικρός, γιατί το Αϊβαλί είναι πρωτίστως το Αϊβαλί των γιαγιάδων μας –ακόμα
και αν οι δικές σου οι γιαγιάδες δεν είχαν έρθει από εδώ. Τα χρωματιστά αρχοντικά τους δεν κατοικούνται όλα, γιατί ήταν
περισσότεροι οι Έλληνες που έφυγαν το ’22 από εδώ απ’ ό,τι οι Τούρκοι που ήρθαν από την Ελλάδα. Περίσσεψαν….